35ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΓΣΕΕ :Ζητείται συνδικαλισμός . Η συμβολή των Συνδικάτων στην κοινωνική και πολιτική ανατροπή !
Του Στάθη Τραχανατζή
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Α. Από τον απολογισμό έως την αυτοκριτική.
1.ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
2.ΔΕΚΟ
Β. Η Ανάγκη Επανίδρυσης των Συνδικάτων και η επιστροφή του Συνδικαλισμού.
1.ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ- ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ-ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ-ΑΛΛΗΛΕΓΚΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ-ΦΩΝΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ-ΑΞΙΕΣ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ &ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ.
2. ΘΕΛΟΥΜΕ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΜΑΧΗΣ.
3. Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΓΕΝΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ.
Α. Από τον Απολογισμό ως την Αυτοκριτική.
Τα συνδικάτα στην μετά μνημονίων εποχή στην Ελλάδα έχουν δεχθεί μια συντριπτική στρατηγική ήττα .Όσοι δεν το αναγνωρίζουν ,όσοι δεν ενσκήπτουν στις αιτίες που συνέργησαν σε αυτήν την ήττα, δεν μπορούν συμβάλλουν θετικά στην επανίδρυση στην αναγέννηση ,στην ανάπτυξη τους.
1.Ιδιωτικός Τομέας
Στον Ιδιωτικό Τομέα της οικονομίας η ηγεσία της ΓΣΕΕ με την κινηματική της απραξία και πιο συγκεκριμένα με την πυροσβεστική δράση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όσες φορές αυτό βρέθηκε σε ανάταση , αφόπλισε από την μια μεριά τα συνδικάτα και από την άλλη επέτρεψε στο ΣΕΒ και στις δυνάμεις του κεφαλαίου, αντί να απολογούνται στην κοινωνία ,να αναγορευτούν σε δύναμη «δημιουργίας και ανάπτυξης. Στο Ιδιωτικό Τομέα ,η ΓΣΕΕ παρά του ότι είχε ένα ικανό στελεχικό δυναμικό, στο ΙΝΕ ΓΣΕΕ που την εξόπλιζε με τεκμηριωμένες θέσεις, επέτρεψε με τις κινηματικές παλινωδίες της ,την θολή και όχι την καθαρή καταδίκη των μνημονίων, στον ΣΕΒ αλλά και σε άλλα εργοδοτικά λόμπυ ,αντί να κρύβονται για την συμβολή τους στα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων ,των δημόσιων οικονομικών εφοριών ,στην διόγκωση της ανεργίας , να ομιλούν ,εν ονόματι της Κοινωνίας.
Επέτρεψε η ΓΣΕΕ στον ΣΕΒ να τολμά να προτείνει λύσεις για τα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα που δημιούργησε η δική του πολιτική και δράση . Πολιτική που εξέφραζαν και εφάρμοζαν οι πολιτικοί υπάλληλοι του, οι κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ελληνική πολιτική σκηνή τις τελευταίες δεκαετίες.
Ακόμη και σήμερα η ΓΣΕΕ μετά την μεγάλη ανθρωπιστική καταστροφή που έχει προκαλέσει η εφαρμογή των μνημονιακών νόμων και ρυθμίσεων δεν απαντάει με σαφήνεια αν είναι κατά η υπέρ του μνημονίου.
Στον Ιδιωτικό Τομέα της Οικονομίας μεγάλη μερίδα συνδικάτων ασκούν εδώ και χρόνια αναθετικό συνδικαλισμό και οι συνδικαλιστές τους λειτούργησαν και λειτουργούν ακόμη και σήμερα, σαν ασφαλιστικοί σύμβουλοι που προσπαθούν να « επιλύουν» τα προβλήματα των εργαζόμενων μελών των Σωματείων τους. Άλλα συνδικάτα στο Ιδιωτικό Τομέα , είναι φουσκωμένα με ορμόνες εργοδοτικής νωχελικότητας, συνδικάτα που ποτέ δεν άσκησαν το ιερό δικαίωμα της απεργίας ,που δεν «χρειάστηκε» να υψώσουν φωνή ,ανάστημα και κινηματική δράση απέναντι στην εργοδοσία και δεν μπορούν να αποτελούν πρότυπα συνδικαλισμού. Δεν μπορούν να αποτελέσουν την μήτρα της επανεθεμελίωσης των συνδικάτων. Δεν μπορούν να συμβάλουν στην ανασύνταξη ,την ανασυγκρότηση η πολύ περισσότερο στην επανίδρυση των συνδικάτων.
Γραφειοκρατία , εργοδοτικός συνδικαλισμός ,στείρα κομματική αντιπαράθεση είναι χαρακτηριστικά που λειτούργησαν αποτρεπτικά για να ενταχθούν οι εργαζόμενοι στα συνδικάτα. Η τρομοκρατία στους χώρους εργασίας, οι συχνές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις δημιούργησαν επιπλέον προβλήματα στην πυκνότητα των συνδικάτων. Οι συχνές αλλαγές στην δομή των επιχειρήσεων λόγω μεταφοράς τμημάτων σε άλλες επιχειρήσεις λειτούργησαν αρνητικά. Πρόβλημα δημιούργησαν την τελευταία δεκαετία και οι νέες εργασιακές σχέσεις που αφήνουν εκτός συνδικάτων εκατοντάδες χιλιάδες επισφαλείς εργαζόμενους λόγω της εχθρικής στάσης των συνδικαλιστικών παρατάξεων του δικομματισμού αλλά και της αμήχανης και φοβικής στάσης της συνδικαλιστικής αριστεράς. Η αλλαγή στο ισοζύγιο μεταξύ εργαζομένων και ανέργων στην χώρα σήμερα, με τους ανέργους να υπερτερούν δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα στην δυναμική των συνδικάτων.
Ζητήματα που θέτουν επιτακτικά την έναρξη της συζήτησης αλλά και άμεσης απόφασης για την νέα οργανωτική των συνδικάτων.
Σήμερα οι συνθήκες είναι ακόμα πιο δύσκολες. Σήμερα μετά την ψήφιση όλων των αντεργατικών ρυθμίσεων των τριών τελευταίων χρόνων ,οι εργαζόμενοι αναρωτιούνται ποια είναι η αξία του συνδικάτου. Αναρωτιούνται σε τι χρησιμεύει όταν οι μνημονιακοί νόμοι ,του απαγορεύoυν στην ουσία να διεκδικεί και να υπογράφει συλλογική σύμβαση. Κινδυνεύει το συνδικάτο να απονομιμοποιηθεί στην συνείδηση των εργαζομένων.
Στο ιδιωτικό τομέα αρκετοί από όσους, που δεν έγιναν «η φωνή του αφεντικού», περιορίστηκαν σε ένα διακοσμητικό ρόλο να διαχειριστούν ,πως δεν τους έρθουν άμεσα, στο χώρο εργασίας τους ,οι επιπτώσεις από τους νόμους που ψηφίστηκαν. Νόμοι που κατεδάφισαν το δικαίωμα της εργασίας και έκαναν πράξη την μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου μεταξύ μισθωτής εργασίας και κεφαλαίου που έχει πραγματοποιηθεί σε ευρωπαϊκή χώρα, τις τελευταίες δεκαετίες.
2.ΔΕΚΟ
Αρνήθηκε η ηγεσία της ΓΣΕΕ να συντονίσει επιμέρους αγώνες για παράδειγμα στις ΔΕΚΟ η στις Συγκοινωνίες. Έτσι οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα παρατηρούσαν την μία μετά την άλλη, σφοδρή κυβερνητική επίθεση, να εξελίσσετε σε διαφορετική χρονική στιγμή ,στις υπόλοιπες , από την δική τους ΔΕΚΟ, έχοντας ψευδαισθήσεις ότι οι ίδιοι θα γλιτώσουν από την επίθεση .
Τα συνδικάτα των πρώην και των για ακόμη λίγο καιρό, ΔΕΚΟ ,οχυρωμένα πίσω από τις κατακτήσεις η τις δωρεάν παροχές των διοικητών τους αντί να διδαχθούν από την επίθεση της κυβέρνησης Μητσοτάκη του 1991 και να πάρουν πρωτοβουλίες που να συνδέουν τις διεκδικήσεις τους με τις απαιτήσεις των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, όπως για παράδειγμα πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να έχουν λάβει η ΟΤΟΕ και συνδικάτα των τραπεζών για τα δάνεια και την μείωση των ληστρικών επιτοκίων των δανείων, βρίσκονται σήμερα σε παρακμή.
Tα συνδικάτα στις ΔΕΚΟ αλλά και στο Δημόσιο δεν κατάλαβαν έγκαιρα ,δεν θέλησαν να δουν, ότι η όλο και εντεινόμενη αποχώρηση του κράτους από μία σειρά κοινωνικές υπηρεσίες εδώ και χρόνια δεν είναι απλά σε βάρος των «πελατών» των τραπεζών και των επιχειρήσεων ,των ανθρώπων που τις χρησιμοποιούν, αλλά θα κατέληγαν με μαθηματική ακρίβεια, σε βάρος και των δικών τους δικαιωμάτων.
Φωτεινές εξαιρέσεις τα τελευταία χρόνια η προσπάθεια της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ με την πρωτοβουλία ενάντια στα χαράτσια και των συνδικάτων των Συγκοινωνιών για μείωση και όχι αύξηση του εισιτηρίου. Πρωτοβουλίες που δεν αγκαλιάστηκαν όσο τους άξιζε από το σύνολο των συνδικάτων αλλά όλης και ιδιαίτερα της φοβικής αριστεράς.
Δεν ασκούμε κριτική στην ΓΣΕΕ για τον αριθμό των 29 ΓΕΝΙΚΩΝ ΑΠΕΡΓΙΩΝ ,για το αν είναι λίγες η πολλές, αλλά ας θυμηθούμε ποιες από αυτές τις 29 ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ της ΓΣΕΕ η ίδια η πλειοψηφία της την αντιλήφθηκε ως κορυφαίο γεγονός και πήρε όλα τα απαραίτητα μέτρα για να τις προετοιμάσει. Σχεδόν καμία. Την ίδια όμως κριτική πρέπει να ασκήσουμε στις δευτεροβάθμιες και στις πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η αποτυχία στην συμμετοχή ακόμα και αυτών των συνδικαλισμένων στις Απεργίες ,δεν μπορεί να αποδοθεί στην ηττοπάθεια λόγω των καταιγιστικών αντεργατικών μέτρων . Και όσες 3-4 από αυτές τις απεργίες και ιδιαίτερα οι απεργιακές συγκεντρώσεις τους ήταν επιτυχημένες ,αυτό έγινε μέσα από άλλους όρους και διαδικασίες. Πολύς κόσμος κατέβαινε στις απεργιακές συγκεντρώσεις αλλά όχι με τα μπλόκ των συνδικάτων.
Όλα τα παραπάνω δεν δημιουργούν μόνο την εικόνα, αλλά αποτελούν μια σκληρή πραγματικότητα ότι η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν μπορεί να εμπνεύσει τους εργαζόμενους και αυτό δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Δεν μπορεί να αποδίδεται σε κόπωση η αδιαφορία των εργαζομένων. Αυτό το γεγονός σε όλους εμάς ,που δουλεύουμε, συμμετέχουμε, αγωνιζόμαστε μέσα από τους θεσμούς των συνδικάτων δεν μας ευχαριστεί . Δεν θέλουμε να επιλέξουμε τον εύκολο δρόμο, να ξεμπερδεύουμε με μια μηδενιστική κριτική, για τη μη αναγκαιότητα ύπαρξης της ΓΣΕΕ. Αυτή η γνώμη άλλων και όσων αγωνίζονται μόνο μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή τους δεν μπορεί να μας βρει σύμφωνους .Κάνοντας Like σε αυτό που τους αρέσει νομίζουν ότι έτσι απλά εκτελούν το επαναστατικό τους καθήκον. Δεν μπορεί αυτό να αποτελεί πρότυπο. Είναι άλλο, η σωστή αξιοποίηση όλων των νέων τεχνολογιών από τα ίδια τα συνδικάτα η πολύμορφα κινήματα και άλλο η θεοποίηση και ιδιαίτερα, ως μορφή πάλης τα social media. Δεν μπορούμε να ξεμπερδεύουμε έτσι με τον θεσμό της ΓΣΕΕ και μάλιστα χωρίς να έχουμε εφεύρει το συνδικαλιστικό εργαλείο συμμετοχής και συντονισμού που θα την αντικαταστήσει. Ίσως είναι οι εργατικές επιτροπές; Ίσως κάτι διαφορετικό από αυτό ; Μπορούμε να το συζητήσουμε. Μέχρι να το αποφασίσουμε είναι δύσκολο αλλά και εύκολο μαζί, να πιέσουμε με εκατοντάδες χιλιάδες αιτήσεις εγγραφές στα συνδικάτα επισφαλών, τριωρίτες, τετραωρίτες, εργαζόμενους με μπλοκάκια, δανεισμένους εργαζόμενους. Θέλουμε και επιδιώκουμε την κατάληψη των συνδικάτων εδώ και τώρα, με εγγραφές σε αυτά, από όλους τους απελπισμένους, το ελληνικό πρεκαριάτο από όλους τους παλιούς και νέους φτωχούς που δημιούργησαν τα μνημόνια. Αυτοί αποτελούν την" βενζίνη" κίνησης και επανεκκίνησης, της επανίδρυσης των συνδικάτων. Αυτοί αποτελούν την ισχυρή και στέρεα ομάδα υπεράσπισης ριζοσπαστικών πολιτικών αλλαγών στην Ελλάδα. Ήδη υπάρχουν ομόφωνες αποφάσεις μεγάλων δευτεροβαθμίων συνδικαλιστικών οργανώσεων που συμφωνούν με αυτή την ιδέα η τουλάχιστον δεν την απορρίπτουν. Ποιά συνδικαλιστική οργάνωση με την αναπτυξιακή ανομβρία των συνδικάτων θα φέρει εμπόδια σήμερα σε μια τέτοια ιδέα;
Ακόμη και η επανίδρυση των συνδικάτων δεν μπορεί να μην περιέχει την ύπαρξη τριτοβάθμιας οργάνωσης. Δεν μας φταίει ο θεσμός της ΓΣΕΕ αλλά η ηγεσία της. Μια ηγεσία που πορεύτηκε εδώ και πολλά χρόνια στα μονοπάτια κοινωνικού εταιρισμού , της συντήρησης, του συμβιβασμού, και τις μακροχρόνιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τα τελευταία χρόνια με την ερμαφρόδιτη «καταδίκη» των μνημονίων . Μια ηγεσία που δεν έκανε απολύτως τίποτα για να νικήσει και έκανε πολλά για να ηττηθεί.Για αυτό και πρέπει να φύγει τώρα. Να φύγει από την μέση του δρόμου που έχει καταρρεύσει , γιατί εμποδίζει .
Ευθύνες για την ήττα έχουν όλοι. Όχι όμως την ίδια ευθύνη. Δεν μπορούμε έτσι ευκαιριακά και με ελαφρότητα να τις μοιραστούμε με όσους έτσι και αλλιώς έχουν τις σημαντικότερες και η καθημερινή τους «δράση».... είχε σαν αποτέλεσμα τον ευνουχισμό των συνδικάτων .
Δεν πρέπει να ασκούμε όμως κριτική μόνο στην ΓΣΕΕ. Μην επιλέγουμε να χαϊδεύουμε αυτιά. Ας αναρωτηθούμε τις ευθύνες των δευτεροβαθμίων οργανώσεων Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών, που δεν έχουν στην πλειοψηφία τους να επιδείξουν μια πολύ διαφορετική δράση από αυτή της ΓΣΕΕ. Ας μην ξεχνούμε ότι ακόμα και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πρώτου βαθμού έχουν παραδοθεί και δεν θεωρούν πια σαν καθημερινό τους ούτε καν την ενημέρωση των μελλών τους. Περιμένουν για παράδειγμα , να ενημερωθούν τα μέλη τους ακόμα και για την επόμενη ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ μέσω του ηλεκτρονικού μηνύματος η του ραδιοφωνικού η τηλεοπτικού σποτ. Σταμάτησαν πια να επικοινωνούν μέλη τους εκτός από το διάστημα της προεκλογικής περιόδου για την ανάδειξη της νέας θητείας των οργάνων τους.
Δεν κατάφεραν τα συνδικάτα εδώ και χρόνια, να μιλούν εν ονόματι των εργαζομένων , εν ονόματι της κοινωνίας.
Και όμως έγιναν αγώνες από συνδικαλιστικές οργανώσεις. Σε τοπικό επίπεδο, σε πρωτοβάθμιο επίπεδο αλλά και σε δευτεροβάθμιο επίπεδο που δεν αγκαλιάστηκαν από τους άλλους. Υπήρξαν αγώνες και παρατεταμένες κλαδικές κινητοποιήσεις που ενταφίασαν τον κοινωνικό αυτοματισμό, που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις να κλονιστεί η συνοχή των κυβερνήσεων τα τρία τελευταία χρόνια.
Β :Η Ανάγκη Επανίδρυσης των Συνδικάτων και η επιστροφή του Συνδικαλισμού.
1.ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ- ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ-ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ-ΑΛΛΗΛΕΓΚΥΗ ΣΤΟYΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ-ΦΩΝΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ-ΑΞΙΕΣ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ &ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ.
Τα συνδικάτα σήμερα χρειάζονται άμεσα να αναλάβουν σημαντικές πρωτοβουλίες σε 6 άξονες στόχων και δράσεων και να πρωταγωνιστήσουν :
1.Αναδεικνύοντας το ζήτημα δημοκρατίας που αντιμετωπίζει η χώρα επανασυνδέοντας τα συνδικάτα με την μεγάλη πλειοψηφία του λαού και της νέας γενιάς .Είναι θέμα δημοκρατίας το με πιο τρόπο οι κυβερνήσεις ψήφισαν όλα αυτά τα μέτρα . Είναι θέμα δημοκρατίας η ουσιαστική απαγόρευση διαπραγμάτευσης και υπογραφής συλλογικών συμβάσεων από τους κοινωνικούς αντιπάλους συνομιλητές .Η αντιδημοκρατική αυτή εκτροπή βρίσκεται στον αντίποδα του μεταπολιτευτικού αλλά και του ευρωπαϊκού μοντέλου ,διαπραγμάτευσης των συλλογικών συμβάσεων. Οι επιτάξεις απεργών και απεργιών αποτελεί άλλο ένα παράδειγμα αντιδημοκρατικής εκτροπής των κυβερνήσεων αλλά και επιβεβαίωση της αυταρχικής δράσης των δυνάμεων του κεφαλαίου επί των δυνάμεων της εργασίας με στόχο το νέο μοίρασμα της πίτας των αγορών ,με ανεξέλεγκτη κερδοφορία ,ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και ακόμη μεγαλύτερη φτωχοποίηση των ανθρώπων. H Επίταξη του δικαιώματος των συνδικάτων για συλλογική διαπραγμάτευση αναδεικνύει την επιτακτική ανάγκη για την πολιτικοποίηση των αγώνων των εργαζομένων.
2. Η σύναψη και η υπογραφή συλλογικών συμβάσεων όπου αυτό είναι ικανό να πραγματοποιηθεί , ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες μνημονίων, αποτελεί απάντηση και λύση για το τοπικό επίπεδο που εξελίσσεται, αποτελεί όμως και σημαντικό βήμα μέχρι την αγωνιστική ανάκτηση του δικαιώματος διαπραγμάτευσης και υπογραφής ΣΣΕ, σε πανελλαδικό επίπεδο .Αποτελεί ενίσχυση της αγωνιστικής προσπάθειας για την θεσμική επαναφορά στην προ μνημονίων κατάσταση. Ας μην ξεχνούμε ποτέ ότι όλα αυτά τα δικαιώματα που σβήστηκαν με τις εφαρμοζόμενες μνημονιακές πολιτικές ήταν αποτέλεσμα μακροχρόνιων σκληρών αιματηρών αγώνων της ΓΣΕΕ, των ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ,ΤΩΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΝ,ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ.
3. Η έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης των συνδικάτων στην μεγάλη ανθρωπιστική καταστροφή που έχει συντελεστεί από τις πολιτικές των μνημονίων ,αποτελεί άλλο έναν πρωταρχικό άξονα δράσης των συνδικάτων. Σε αυτό το τομέα, ιδιαίτερο ρόλο μπορεί να διαδραματίσουν τα Εργατικά Κέντρα σαν συνδικάτα πόλης. H επαναδόμηση των συνδικάτων και του κοινωνικού ιστού σήμερα , περνά και μέσα από την οργάνωση της έμπρακτης εκδήλωσης αλληλεγγύης των συνδικάτων για τα μέλη τους. Είναι κοινή διαπίστωση ότι ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί και είναι φανερό σε πολλούς από εμάς ποσό σημαντική και επικίνδυνη εξέλιξη είναι αυτή. Σήμερα οι άνθρωποι ζουν το πρόβλημα τους, μόνοι στο σπίτι. Ξετυλίγουμε το κουβάρι της αλληλεγγύης και κρατάμε ζωντανούς τους συναδέλφους ,τους φίλους. Με αυτόν τον τρόπο όχι μόνον βγάζουμε τους ανθρώπους από την απομόνωση της ατομικής διαχείρισης του καθημερινού προβλήματος τους αλλά ξεσκονίζουμε την αξία της αλληλεγγύης που είναι γραμμένη μέσα σε όλα τα καταστατικά των συνδικάτων. Δίνουμε το φιλί της ζωής (με επιπλέον δράσεις πέραν των κινηματικών-συνδικαλιστικών) στα συνδικάτα που κινδυνεύουν να μην έχουν λόγο ,ύπαρξης, Όσοι από εμάς πήραμε μέρος μετά το 1982 και την ψήφιση του 1264/82 στην ίδρυση επιχειρησιακών και κλαδικών Σωματείων θυμόμαστε καλά ότι σε όλα τα καταστατικά υπήρχε και η δυνατότητα λειτουργίας καταναλωτικού συνεταιρισμού των Σωματείων.
Όσοι από εμάς πήραμε μέρος στην οργάνωση μιας έμπρακτης αλληλεγγύης σε εργαζόμενους και σωματεία που οργάνωναν πολυήμερες και πολύμηνες απεργιακές κινητοποιήσεις έχουμε την εμπειρία για αυτό.
Δεν μπορεί σήμερα μετά από μια μεγάλη ανθρωπιστική κρίση που εξελίσσεται ως αποτέλεσμα των μνημονιακών νόμων και των μέτρων των κυβερνήσεων να υπάρχει τόσο χαμηλά στην ατζέντα των συνδικάτων η οργάνωση της έμπρακτης άμεσης αλληλεγγύης προς τα μέλη τους.
Δεν μπορεί να μην συνεργάζονται τα συνδικάτα, όταν αυτά δεν μπορούν να το κάνουν τα ίδια ,με δεκάδες εκατοντάδες οργανώσεις αλληλεγγύης και δομές που ήδη υπάρχουν σε πολλές γειτονιές ,σε πολλούς νομούς της χώρας δένοντας έτσι την άμεση δωρεάν παροχή προϊόντων και υπηρεσιών, με την αγωνιστική δράση των συνδικάτων ,όσων υποφέρουν σήμερα .
4.Η Προστασία των κοινωνικών αγαθών και η προστασία κοινωφελών επιχειρήσεων που είτε παρέχουν ακόμα υπηρεσίες στους πολίτες η τα κέρδη τους ενισχύουν τα δημόσια ταμεία για την άσκηση όσων λίγων κοινωνικών πολιτικών έχουν απομείνει σήμερα που οι μνημονιακές πολιτικές έχουν φτωχοποιήσει μεγάλα τμήματα των , αποκτά για τα συνδικάτα αυξημένη υποχρέωση για την υπεράσπιση τους και πρέπει να καταλαμβάνουν υψηλή θέση στην ατζέντα των συνδικαλιστικών δράσεων. Αν οι αγώνες ,των επί μέρους συνδικάτων ενάντια στις Ιδιωτικοποιήσεις ,έχουν σαν κύριο σύνθημα και πρόσταγμα την χρησιμότητα αυτών των οργανισμών για τους πολίτες της χώρας ,μπορούν να συσπειρώσουν ευρύτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις αλλά και τους πολίτες που αγοράζουν τις παροχές και τις υπηρεσίες τους.
5.Η αποτελεσματικότερη δράση για τους μετανάστες και η αυθεντική έκφραση καταδίκης στις συχνές ρατσιστικές επιθέσεις που δέχονται από την ακροδεξιά ,είναι η ένταξη και η ενσωμάτωση τους στα συνδικάτα, μέσα από στοχευόμενες δράσεις και καμπάνιες.
Θα αντιτάξουμε στο μίσος της Χρυσής Αυγής την αξία της αλληλεγγύης σε όσους υποφέρουν η απλά θα καταγγέλλουμε την φασιστική πολιτική της ΧΑ;
Θα λάβουμε άμεσα μέτρα για την εγγραφή και συμμετοχή των μεταναστών στα συνδικάτα η θα τους θυμόμαστε μετά από κάθε εκδήλωση ρατσιστικής βίας σε βάρος τους;
6 H επανίδρυση των συνδικάτων περνάει μέσα από την ανάδειξη των αξιών της ανιδιοτελούς προσφοράς των συνδικαλιστών στην δραστηριότητα των συνδικάτων.
2. ΘΕΛΟΥΜΕ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΜΑΧΗΣ.
Ο υποχρεωτικός συνδικαλισμός του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, μας άφησε χρόνους. Μετέφερε εδώ και χρόνια ,και ιδιαίτερα λόγω της πυκνότητας του μέσα στα συνδικάτα αρκετές συνδικαλιστικές ασθένειες και παθογένειες.
Επενδύουμε στον αδιαμεσολάβητο συνδικαλισμό. Είμαστε απέναντι στον αναθετικό συνδικαλισμό. Είμαστε απέναντι στον πολιτικάντικο γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Ενισχύουμε τον συνδικαλισμό με ένα λιτό περιεχόμενο και με φαντασία στις μορφές πάλης και δράσης, που χρησιμοποιεί .Συνδικαλισμό που έχει απέναντι του τις δυνάμεις του κεφαλαίου και τις κυβερνήσεις που με την πολιτική τους τις υπηρετούν. Θέλουμε συνδικάτα που να απολογούνται στα μέλη τους. Δηλαδή τους εργαζόμενους. Δεν θέλουμε να έχουμε πρότυπο , συνδικάτα και συνδικαλιστές που δεν έχουν συμβάλει εδώ και χρόνια ούτε σε νίκες ούτε σε ήττες αλλά ορκίζονται καθημερινά «στην επανάσταση και το σοσιαλισμό». Δεν μας εμπνέουν συνδικαλιστές διευθυντές που ορκίζονται στο δίκαιο του εργάτη χωρίς όμως να έχουν ζήσει, ούτε το δίκαιο ούτε το άδικο του ίδιου του εργάτη. Ο ρόλος των αριστερών και δεξιών κομματικών επίτροπων, που δεν έχουν οργανώσει ούτε μια κινηματική δράση στην συνδικαλιστική ζωή τους είναι βαρίδια για τα συνδικάτα. Όλοι αυτοί ,απλά ρητορεύουν. Απλά διαμεσολαβούν και ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούν συνδικάτα ερήμην των μελλών τους, για να υποδεικνύουν σε πολιτικά υποκείμενα, αν δικαιούνται να κυβερνήσουν!! Δεν είναι πρότυπο μας οι αριστεροί γραφειοκράτες που για να στηρίξουν στην κοινωνία τις μικρο-συνιστώσες και την προσωπική τους «καριέρα» στο συνδικαλισμό, επιχειρούν με βυζαντινολογίες και περιχαρακώσεις ακόμα και σήμερα να καταδικάζουν συνδικάτα στην μιζέρια και την απαξίωση. Θέλουμε σήμερα περισσότερο από ποτέ μαζικά συνδικάτα, αποτελεσματικά που να ενοποιούν με την καθημερινή δράση τους επιμέρους μικρότερους αγώνες σε μεγάλα ποτάμια αντίστασης, ανυπακοής, ανατροπής και νίκης των εργαζομένων. Σήμερα περισσότερο από ποτέ δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για έναν ενιαίο αγώνα της εργατικής τάξης. Όσοι επί χρόνια δεν πειθαρχήσαμε στα στενά μίζερα κελεύσματα των παρατάξεων .Όσοι από εμάς βρεθήκαμε μακριά από μηχανισμούς και ίντριγκες ,όσοι από εμάς δεν κάναμε διορισμούς συγγενών και φίλων σε επιχειρήσεις και επιτροπές, όσοι από εμάς αποδείξαμε ότι δουλεύοντας καθημερινά μέσα από τα συνδικάτα, δημιουργήσαμε και νίκες και ήττες, αλλά τουλάχιστον δράσαμε, παίρνουμε ενωτικές κινηματικές πρωτοβουλίες. Να ξαναγράψουμε το βιβλίο των συνδικάτων ,αφαιρώντας την σκουριά του συνδικαλισμού που έχουν επικαθήσει πάνω στο σώμα του από την πολύχρονη κυριαρχία του εργοδοτικού , κυβερνητικού, γραφειοκρατικού συνδικαλισμού . Βρισκόμαστε καθημερινά σε όσμωση όλων των πολύχρωμων νέων κοινωνικών θεματικών κινημάτων που δημιουργήθηκαν .Τα συνδικάτα είναι μέρος των κινημάτων και όχι αντίπαλο δέος. Αναδεικνύουμε καθημερινά ,μέσα από την δράση την αξία της αλληλεγγύης ,της ανιδιοτέλειας των συνδικαλιστών ,της προσφοράς στους συναδέλφους χωρίς ανταλλάγματα χωρίς κανένα προνόμιο για τους συνδικαλιστές.
3. Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΓΕΝΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ.
Μπαίνουμε σε μια νέα αφετηρία για να επιστρέψει ο συνδικαλισμός . Να επανασυνδέσουμε τους εργαζόμενους με τα συνδικάτα και τα συνδικάτα με την κοινωνία. Να ξαναδώσουμε στην συλλογικότητα την χαμένη της αξία. Γιατί όταν η συλλογικότητα υποχωρεί ,αυξάνεται ο ατομισμός. Και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η οποιαδήποτε κοινωνική αναμέτρηση να έχει στοιχεία του εφήμερου ,του ευκαιριακού του σπασμωδικού. Αφυπνίζουμε και ενεργοποιούμε με πράξεις, την συλλογικότητα που είναι κρυμμένη μέσα στο μυαλό και την καρδιά κάθε εργαζόμενου κάθε νέου κάθε πολίτη. Έτσι μπορούν τα συνδικάτα και οι αγώνες των εργαζομένων να αποτελέσουν, τον ρυθμιστικό παράγοντα στην κοινωνική και πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα.
Ο Στάθης Τραχανατζής είναι Αντιπρόεδρος του ΕΚΑ.
Αναδημοσίευση απο το
www.apnet.gr